Bij een terugblik op het afgelopen jaar hoort natuurlijk een terugblik op het werk binnen wijkcentrum De Zaaier en wat dan direct in mijn gedachten opkomt, is het SuperWoman programma voor tienermeiden. Zoals velen van jullie zullen weten, ben ik begin 2011 begonnen met een speciaal wekelijks programma voor tienermeiden; een dynamisch, interactief programma ontwikkeld door Youth for Christ Nederland waarin allerlei voor tienermeiden relevante & interessante thema´s aan bod komen. Zo hebben we het samen gehad over o.a. gezinsrelaties, uiterlijk & innerlijk, emoties, talenten, vriendschap, sexualiteit & jongens, ons levensverhaal & onze toekomst en nog veel meer.
We begonnen het jaar met zo´n 20 meiden en eindigden het met 16; ondanks dat het niet altijd een even vaste groep was (soms haakten meiden af en kwamen er weer nieuwe bij), is het ons gelukt om samen een leuke, gezellige en boven al veilige sfeer te creeren. Langzaamaan ontstond er openheid & vertrouwen onderling, nieuwe vriendschappen werden ontwikkeld en al bestaande vriendschappen versterkt. We hebben een hoop lol gehad samen, maar ook serieuze momenten en uitdagende gesprekken. Het was geweldig om te zien hoe iedereen er echt enthousiast over was; niet alleen de meiden, maar ook ik zelf keek steeds weer uit naar de volgende dinsdag! Wat is het geweldig om te mogen investeren in deze tienermeiden & mijn leven en ervaring met hen te mogen delen. Ik heb er enorm van genoten!! En ik hoop zij ook...
In de laatste paar maanden van het jaar heb ik specifiek tijd geinvesteerd in korte bijbelstudies aan het begin van ieder SuperWoman programma. Een groot deel van de meiden kende het evangelie nog niet erg goed en maar enkele van hen komen uit een enigzins Christelijk milieu. Zo hebben we samen gepraat over God als onze Schepper, onze Redder, Vader en Heer. We hebben samen de Bijbel gelezen en God´s reddingsplan bestudeerd, terwijl ik (en de rest van het team) voortdurend bad dat God zich werkelijk zou openbaren aan deze meiden... Terwijl ik mijn best deed om tot hen door te dringen, wist ik maar al te goed dat het God´s Geest is die mensenharten veranderd... Oh wat wil(de) ik graag al deze meiden 100% voor God zien gaan, wat zou dat hun levens veranderen, verrijken! Wat een blijdschap en hoop zouden ze ervaren! Werkelijke blijdschap en echte hoop, zó anders dan wat de wereld hen te bieden heeft! Ik zag het gewoon voor me... en meerdere malen bad ik voor hen met tranen in mijn ogen... wat ga je houden van die meiden!!
Als jaarafsluiting van SuperWoman stond er een groot pyama-slaapfeest op het programma eind November. Ik ben wekenlang druk geweest met alle voorbereidingen en het werd een enorm feest! Wat hebben we lol gehad met z´n allen: alleen maar meiden & de 3 ´tante´s´ (Silvana, Dora & ik)! Het programma zat stampvol: foto-collage maken, pizza eten, spelletjes, film kijken, lootje trekken, pyama modeshow, fotosessie, kerstkoekjes bakken, kussengevecht, uitgebreid luxe ontbijt & dan ook nog slapen ergens tussendoor ;0)
Maar het mooiste moment kwam toen Silvana tijdens het stille-tijd moment, al wat later op de avond, nogmaals het evangelie kort & duidelijk uitlegde en er wel 3, 4 handen omhoog gingen met de vraag: “Tante, ik wil graag weten hoe je dat nou doet: Jezus aannemen... Want ik heb Hem nodig!” Wow! Die avond hebben zo´n 6 meiden de keuze gemaakt om Jezus aan te nemen en hun levens in Zijn hand te leggen! We mochten met hen praten, samen bidden & samen huilen van blijdschap om datgene wat God aan het doen was! Het was absoluut het hoogtepunt van het jaar voor mij! God verhoort onze gebeden en Hij is in staat en staat klaar om de vaak zo kapotte levens van deze kids totaal te veranderen & hen nieuwe hoop te geven!
In de weken daarop hebben we verder doorgepraat en samen gebrainstormd over hoe we nu verder gaan... De meiden kwamen met het idee om iedere vrijdagochtend 20 minuten van het programma te reserveren voor gebed! Geweldig! Zo hebben we regelmatig ´tijd met God´ zoals zij het noemen en delen we dingen die ons bezighouden & bidden we samen. Met de tijd hoop ik dat alle meiden zich op hun gemak zullen voelen om daadwerkelijk zelf te bidden in de groep (iets wat voor hen nog best vreemd is op het moment). Daarnaast hebben we ons best gedaan om de meiden in contact te brengen met een nabij gelegen Baptistengemeente (waar ook het kerstfeest was) in de hoop dat ze zich daar thuis zullen voelen en zo werkelijk deel uit zullen gaan maken van een gemeente waar ze voedsel, vriendschap en leiding zullen ontvangen. Dit hebben ze nodig.
Kortom, 2011 was een topjaar wat betreft mijn werk met de tienermeiden!
Ik ben enorm benieuwd wat 2012 te brengen heeft...
Dot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten